Diana i Chaos. Zonta

✨Diana i Chaos✨

W książkach Mimi Noxy zakochałam się już dawno temu! „Sekret Bóstwa Ptaków” i „Barman okryty piórami” to książki, które zajmują szczególne miejsce w moim sercu, ale wychodzi na to, że będę musiała zrobić w nim jeszcze trochę miejsca, żeby pomieścić najnowszą premierę Mimi! ❤️‍🔥

„Diana i Chaos” to pierwszy tom trylogii, która zapowiada się naprawdę niesamowicie! Autorka kolejny raz udowadnia nam, że wyobraźni jej nie brakuje, a stworzenie pełnego magii świata to dla niej pestka!

Uwielbiam styl Mimi Noxy, uwielbiam to z jaką łatwością jej historie mnie wciągają i jak przyjemnie czyta się jej książki! I choć z główną bohaterka nie do końca się polubiłam (chociaż był to jednocześnie ogromny jej plus – sprawiała przez to wrażenie autentycznej osoby) to cała reszta skradła moje serce!

DICH to na pewno nie jest typowa historia, w której główni bohaterowie są wybrani, hołubieni i wychwalani pod niebiosa. Nie, tutaj główna bohaterka została wybrana do tego, aby ją zabić i to zabić za wszelką cenę. A ona za wszelką cenę próbuje przetrwać, nie poddać się i nie zwątpić.

Akcji tam nie brakuje, poza tym znajdziemy tam również wątek romantyczny i element wyróżniający książki Mimi – magiczne zwierzątka! 🥰 Na uwagę zasługuje także przepiękna okładka!

Ja jestem całkowicie kupiona i z niecierpliwością czekam na kolejne tomy! Nie mogę się już doczekać czym jeszcze zaskoczy mnie autorka! ❤️

✨Diana i Chaos✨

W książkach Mimi Noxy zakochałam się już dawno temu! „Sekret Bóstwa Ptaków” i „Barman okryty piórami” to książki, które zajmują szczególne miejsce w moim sercu, ale wychodzi na to, że będę musiała zrobić w nim jeszcze trochę miejsca, żeby pomieścić najnowszą premierę Mimi! ❤️‍🔥

„Diana i Chaos” to pierwszy tom trylogii, która zapowiada się naprawdę...

Po "Sekrecie bóstwa ptaków" spodziewałam się fajerwerków, ale niestety książka do mnie nie trafiła. Nie będę Wam jej odradzać, bo tak naprawdę nie widzę tu nic złego - tylko rzeczy, które mi osobiście się nie podobały.

Diana jest postacią, która ma być pełna wad. Nie wbudziła mojej sympatii, ale nie trafiła do grona bohaterek, których chciałabym pozbyć się w trybie natychmiastowym. Jest ciekawa świata, ale też egoistyczna i w mojej opinii niespecjalnie bystra. Tylko w trakcie głupstw rozważałam podanie jej smokowi na obiad.

Akcja ma miejsce w tym samym uniwersum, co "Sekret...", choć oczywiście w innym wszechświecie. Ponownie jest to magiczny misz-masz, który jednocześnie mi odpowiadał, a z drugiej strony gryzł się z drugą stroną historii... Ale o tym za moment.

Postać Camila wydała mi się ciekawa, ale moim zdaniem było go za mało, żeby poczuć, jak buduje się relacja pomiędzy nim a Dianą. Nie polubiłam myszki Zizy, której było znacznie więcej. To niestety minus tego wszystkiego. Ale problem miałam z fabułą...

Już w "Sekrecie.." miałam do czynienia z magicznym bajkowym klimatem, który pod koniec zamieniał się w koszmar. Tam jednak czuć było to od początku, że wejdziemy w mrok. Tu miałam zupełnie inne oczekiwana, a okazuje się, że pod cukierkową otoczką ta książka była dość mocno brutalna. Więc to tylko dla osób o twardszych nerwach. Zonta jest okrutnym światem, ale to, że przez całą książkę Diana uciekała i właściwie... tyle było dla mnie trochę chaotyczne. Choć reguły świata były wyjaśnione, to tym razem czułam, jakbym była dzieckiem, któremu niemal wszystko trzeba tłumaczyć.

Poczułam zawód, ale uważam, że jeśli jesteście zainteresowani, to musicie sami sprawdzić, czy Wam się spodoba. Polecam ją osobom 16+
TW: Śmi€rć, egz€kucja, prz€moc.

Po "Sekrecie bóstwa ptaków" spodziewałam się fajerwerków, ale niestety książka do mnie nie trafiła. Nie będę Wam jej odradzać, bo tak naprawdę nie widzę tu nic złego - tylko rzeczy, które mi osobiście się nie podobały.

Diana jest postacią, która ma być pełna wad. Nie wbudziła mojej sympatii, ale nie trafiła do grona bohaterek, których chciałabym pozbyć się w trybie...

Meh. Historia byłaby spoko, ale wykonanie jest okropne.

Meh. Historia byłaby spoko, ale wykonanie jest okropne.

Polecało mi ją wiele osób jako dobry selfpublishing- sięgnęłam i uznałam, że już więcej żadnego selfa w życiu nie przeczytam, bo jednak no wydanie książki to rzecz, za którą nie powinna odpowiadać jedna osoba.
I Diana i Chaos to doskonały przykład na to. Gdyby ta książka miała redakcję, z sugestiami jak popracować nad fabuła, to dałoby się ten bałagan uprzątnąć. Owszem mamy redaktora, ale sprawdzając jest to po prostu zewnętrzna firma specjalizująca się w technicznej naprawie tekstu niekoniecznie w tym, żeby przygotować książkę do wejścia na rynek i to widać. Zdarzają się powtórzenia zaimków, często gubi się podmiot w zdaniu, do tego dynamika powieści jest zachwiana - mamy bezsensowne dłużyzny, jak i nagle próby nadrobienia akcji na 5 stronach. Klimat powieści z uroczej opowieści o gadających myszkach i duszkach-rzepach przeradza się w krwawa jatkę z ginącymi dziećmi składanymi w ofierze (?) - początek był tu nawet obiecujący i zapowiadał fluffy fantasy romans - gdyby tak zostało, byłoby naprawdę znośnie 6/10 - niestety fabuła idzie w kierunku czegoś więcej - wojen bogów, których osobowości są tak infantylnie nakreślone, że ich utarczki czytelnik ma po prostu gdzieś, podobnie jak kiepsko zarysowany świat, który tonie pod nawałem opisów ubioru (obowiązkowo opisane są szlachetne kamienie, którymi stroje kapłanów i bóstw są ozdobione i nie ma to większego wpływu na fabułę).
Bohaterka ma niby 16 lat i jest groomowana przez przedwieczne bóstwo o wyglądzie chłopaka z oderwanym policzkiem (creepy).
Każdy z kapłanów w tym świecie ma jakąś potężna skazę: ropiejąca wysypkę, garba, brak kończyn czy piersi, tymczasem glowna bohaterka otrzymuje skazę w postaci różowych włosów. Tak żeby przeżywała, że jest jakieś nieszczęście, ale by nadal mieściła się w kanonie piękna.
Sam pomysł jest oryginalny, ale fatalne wykonanie kompletnie go przekreśla. Tu potrzeba ogromnej pracy nad warsztatem. OGROMNEJ.

Polecało mi ją wiele osób jako dobry selfpublishing- sięgnęłam i uznałam, że już więcej żadnego selfa w życiu nie przeczytam, bo jednak no wydanie książki to rzecz, za którą nie powinna odpowiadać jedna osoba.
I Diana i Chaos to doskonały przykład na to. Gdyby ta książka miała redakcję, z sugestiami jak popracować nad fabuła, to dałoby się ten bałagan uprzątnąć. Owszem...

Na terytorium Zonty każde pierworodne dziecko oddawane jest bogom na służbę. Każde z nich zostaje przydzielone do odpowiedniej świątyni za pomocą magicznej kuli, przez którą bogowie informują o byciu patronem poszczególnej osoby. Bywa jednak tak, że żaden z dwudziestu siedmiu bogów nie wybierze dziecka. W takim przypadku niewybraniej zostaje skazany na śmierć pod pretekstem stwarzania zagrożenia dla świata. Takim przypadkiem miała być Diana, lecz w ostatnim momencie wybrał ją Chaos. Niby nic niezwykłego, lecz Diana została jego pierwszą kapłanką w historii, a sam bóg nie cieszy się sympatią panteonu. Z niewyjaśnionych powodów wybór ten stoi bogom kością w gardle.

Historia sama w sobie była naprawdę dobra. Autorka miała całkiem ciekawy pomysł jak stworzyć historię Diany i Chaosa, ale wykonanie nie należy do najlepszych. Styl autorki w tej książce jest dość słaby. Nie tyle prosty, co jakby widać zaloty amatorszczyzny, a przecież ma już za sobą dwie inne książki. Poza tym… Ja rozumiem, że bogowie nienawidzą Diany, bo jest kapłanką Chaosa i powinna nie żyć, bo żaden z bogów jej nie wybrał, ale żeby każdy kapłan czy kapłanka ją nienawidzili? Tak wszyscy wszyscy? Wydaje mi się to trochę przerysowane, żeby tylko ona miała jak najbardziej pod górkę jak się da. Absolutnie tego nie kupuję! Poza tym niektóre pomysły w książce mi się kompletnie nie podobały, jak duszki warzywa czy pomocnica mysz. Zbyt dziecinne do tego, co miało nadejść później. Największy ból sprawił mi brak rozwoju postaci. Chaos był taki sam na początku jak pod koniec. Diana przeżyła wiele, ale nadal była taka sama jak przed wyborem na kapłankę, a jej niby zmiana na lepsze była chwilowa bez żadnych motywów i podstaw do tego. A przecież to kluczowe w tworzeniu postaci!

Całość recenzji tutaj:
https://agu-w-sieci.blogspot.com/2022/09/brak-rozwoju-czy-rozwoj-bez-podstaw.html

Na terytorium Zonty każde pierworodne dziecko oddawane jest bogom na służbę. Każde z nich zostaje przydzielone do odpowiedniej świątyni za pomocą magicznej kuli, przez którą bogowie informują o byciu patronem poszczególnej osoby. Bywa jednak tak, że żaden z dwudziestu siedmiu bogów nie wybierze dziecka. W takim przypadku niewybraniej zostaje skazany na śmierć pod pretekstem...

Sięgając po tę książkę miałam wiele oczekiwań. Poprzednia seria od @miminoxa zawładnęła moim serduszkiem, dlatego miałam pewność, że "Diana i Chaos. Zonta" równie mocno mi się spodoba. A czy tak było?
.......

Diana jest pierworodną córką, dlatego musi zostać poświęcona bogom. Jednakże odrzucają ją wszyscy członkowie Świętego Panteonu, co równa się z wyrokiem śmierci. Tuż przed przypieczętowaniem wyroku zdarza się cud i Diana zostaje kapłanką tajemniczego boga, Chaosu. Co to dla niej oznacza? Jak od tej chwili będzie wyglądało jej życie? Niepewna opuszcza swój dom, by zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem.
.......

Po lekturze poprzednich książek wiem, że autorka lubi wrzucić w fabułę czarujący misz-masz. "Diana i Chaos. Zonta" to historia dziewczyny, która nie jest pewna tego, kim właściwie jest, i boga wzgardzonego przez swoją rodzinę. Fabuła potoczyła się zupełnie inaczej, jak podsuwał mi opis, ale to na plus. Z samą Dianą niestety niezbyt się polubiłam. Jej impulsywność, naiwność i niewyparzony język sprowadziły na nią mnóstwo nieszczęść. Rozumiem jednak jej złość na świat, który narzucał jej, kim ma być, na niesprawiedliwość i niezrozumiałe okrucieństwo. Z drugiej strony jest Camil, którego postać bardzo mnie zaciekawiła i żałuję, że w tym tomie było go tak niewiele. Potrzebuję więcej rozmów między nim a Dianą! 🥲
........

Fabuła jest bardzo szybka i ciekawa. Wydarzenia następują jedno po drugim, nie ma niepotrzebnych przestojów. Czasami jednak zabrakło mi emocji, rozmów między bohaterami. Czegoś, co jeszcze bardziej zachwyciłoby moją wyobraźnię, bo świat przedstawiony jest cudowny i wielowymiarowy.
.......

Wydanie jest piękne. Okładka i oprawa graficzna stron cieszą oko. W treści nie znalazłam błędów, czego się spodziewałam ✨
.......

"Diana i Chaos. Zonta" to dobra książka. Nie porwała mnie tak bardzo jak Sekret Bóstwa Ptaków, ale dobrze się przy niej bawiłam i po takim zakończeniu nie mogę się doczekać tomu 2! 7/10.

Sięgając po tę książkę miałam wiele oczekiwań. Poprzednia seria od @miminoxa zawładnęła moim serduszkiem, dlatego miałam pewność, że "Diana i Chaos. Zonta" równie mocno mi się spodoba. A czy tak było?
.......

Diana jest pierworodną córką, dlatego musi zostać poświęcona bogom. Jednakże odrzucają ją wszyscy członkowie Świętego Panteonu, co równa się z wyrokiem śmierci. Tuż...

Mam dla Was moją pierwszą (i mam nadzieję nie jedyną, która będzie 😁) recenzję patronacką 🥰🥰.

📑 „Diana i Chaos. Zonta” to pierwsza część trylogii. Poznajemy tutaj Dianę, dziewczynę, która mieszka z ojcem i sparaliżowaną matką. Jako pierworodne dziecko swoich rodziców po osiągnięciu odpowiedniego wieku ma zostać kapłanką jednego z bóstw władających Zontą i pewnego dnia stara kapłanka odpowiedzialna za odprawienie stosownego rytuału przybywa do domu rodzinnego Diany. O jej losie na zadecydować bóstwo, które ją wybierze. Odrzucenie przez wszystkich bogów skazuje nieszczęśnika na śmierć. I niestety magiczna kula, która pokazuje decyzję rozpada się na drobne kawałeczki, zwiastując, że Diana została odrzucona. Dziewczynie grozi śmierć. Kiedy los bohaterki jest już przesądzony dzieje się coś niespodziewanego z róż rosnących w przydomowym ogrodzie spadają płatki, co oznacza, że Dianę, ku zaskoczeniu wszystkich, wybrał dawno zapomniany bóg – Chaos. Nie podoba się to, jednak reszcie boskiego przedstawicielstwa i postanawiają ją i jej boga zniszczyć.

📚 „Diana i Chaos. Zonta” to jak wspomniałam wyżej pierwsza część trylogii o kapłance Dianie i Chaosie, przedstawicielu bogów Zonty. Znajdziemy tu wiele zwrotów akcji i bitew pomiędzy bogami.

📖 Książka jest przedstawicielem książek z gatunku fantasy – świetnego fantasy.

❤ Jestem bardzo szczęśliwa i dumna, że mogę być patronką takiej świetnej książki. Czytało mi się ją bardzo dobrze i niesamowicie szybko. Przeczytałam ją w tydzień. Mimo, że w niektórych momentach Diana mnie bardzo denerwowała i miałam ochotę ją mocno potrząsnąć, to wiem, że niektórzy bohaterowie dojrzewają wraz ze stronami powieści. Bardzo podobał mi się stworzony świat, prawa rządzące nim (często brutalne, związane z widzimisię bogów),ale to sprawiało, że jeszcze fajniej się czytało 😁 (jak ktoś lubi więcej krwi w książkach). Polecam Wam bardzo serdecznie tą książkę i zachęcam do zapoznania się z nią 🙂.

🎖 Ocena: 9/10⭐
Fb: Adelina Czyta Ig: adelinaczyta

Mam dla Was moją pierwszą (i mam nadzieję nie jedyną, która będzie 😁) recenzję patronacką 🥰🥰.

📑 „Diana i Chaos. Zonta” to pierwsza część trylogii. Poznajemy tutaj Dianę, dziewczynę, która mieszka z ojcem i sparaliżowaną matką. Jako pierworodne dziecko swoich rodziców po osiągnięciu odpowiedniego wieku ma zostać kapłanką jednego z bóstw władających Zontą i pewnego dnia...

Okładka i opis tak bardzo przykuły moją uwagę książkowego świra, że dostałam znowu obsesji na punkcie książki, której jeszcze nie przeczytałam. W większości przypadków ta obsesja po lekturze się powiększa, czasami słabnie, a jak było w tym przypadku? Książka okazała się niewypałem.
Nie mogę nawet ocenić większości rzeczy w tej książce, bo styl autorki okazał się naprawdę słaby. Brzmiała jakby historię napisało dziecko. Były momenty, że zaczynało się prostować, a nie raz powstawał chaos stylów, który powodował zawroty głowy. W czasie historii autorka zaczęła wyskakiwać też ze zbyt dużą ilością magicznych rzeczy, stworzeń, sytuacji, które w ogóle nie trzymały się kupy (jakby były zaczerpnięte ze stu różnych historii),a tworzyły przytłaczający bałagan.
Świat, który zapowiadał się bardzo dobrze, nawet nie mogłam dobrze poznać, zrozumieć, wyobrazić go sobie, bo opisy były kulawe, jakbym czytała notatki z brudnopisu. A wielkości bohaterów nawet nie mogę ocenić, bo było przygaszeni przez styl autorki i nie mieli żadnego charakteru, byli jak styl tej książki - dziecinni. Jedynymi bohaterami i plusami jako tako tej książki są Chaos i Ziza :) Ich postacie miały jakikolwiek skład i ład.
Jak na razie jest to największe rozczarowanie roku :/

Okładka i opis tak bardzo przykuły moją uwagę książkowego świra, że dostałam znowu obsesji na punkcie książki, której jeszcze nie przeczytałam. W większości przypadków ta obsesja po lekturze się powiększa, czasami słabnie, a jak było w tym przypadku? Książka okazała się niewypałem.
Nie mogę nawet ocenić większości rzeczy w tej książce, bo styl autorki okazał się naprawdę...

Czy Chaos może być spokojnym mężczyzną lubującym się w różach i rosole?
Czy Diana może być kapryśną dziewczyną, która będąc kapłanką ma mysz za przyjaciela?

Uparta szesnastoletnia marzycielka, kontra uczucia, które przerastają nawet moce bóstwa drugiej rangi. On zaś dojrzały bóg w ciele przystojnego młodzieńca ze skazą , skrzywdzony przez los i wygnany przez „rodzinę” próbuje odnaleźć swoje miejsce.
Dzielą ich lata, lecz, czym one tak naprawdę są dla Władcy Czasu i Przestrzeni.

Książka, która przykuwa uwagę z początku piękną okładką, a później zatrzymuje na dobre treścią. Pełna barw, wymyślnych opisów rozbudzających wyobraźnię, skrytych tajemnic i niewypowiedzianych na głos myśli. Tych dwoje niczym Piękna i Bestia, chociaż nie do końca.
Camil nie jest taki obcesowy i choć potrafi sprowadzić nastolatkę słowami na ziemię to, jednakże lgnie do niej, często nieświadomie – jest przeciwieństwem Disneyowskiego księcia. Szuka kontaktu ze swoją kapłanką, pragnie zaspokajać jej ciekawość, przy czym, będąc eleganckim, wyrafinowanym, a jednocześnie skrytym, wrogim i nieskorym do wybuchów. Może to przez los, jaki go spotkał, a może tak naprawdę nie pokazał jeszcze swojego boskiego oblicza. W końcu imię do czegoś zobowiązuje.
Za to nasza Diana ma więcej cech antybohaterki, niż uroczej Belli, jednakże ciekawość świata jest ich wspólną domeną. Momentami zadufana w sobie egoistka, która własne ja przedkłada ponad innych. Nawet jej drobna mysia przyjaciółka się o tym przekonuje. Pamiętajmy, że nikt nie jest idealny, nawet w książkach. Każdy ma prawo popełniać błędy, jeden mniejsze, drugi większe. Jednakże bliskość realiom sprawia, że Rinnery daje się lubić.

Kolejny raz mam okazję zapoznać się z książką spod pióra Mimi Noxy i kolejny raz udało się jej mnie zaskoczyć. Jest to autorka, której teksty biorę w ciemno i wychodzi na to, że skutecznie pokonują mój zastój czytelniczy. To, jaki niesamowity ogrom wyobraźni skrywa głowa tej kobiety jest niemożliwe, a jeszcze bardziej szokujący jest fakt, że potrafi to zmieścić w powieści na kilkaset stron.
Jak do tej pory nie przepadałam za korzystaniem z kolorowych znaczników, tak teraz nie mam innej opcji i zrobiłam zapasy. Złote myśli, czy momenty z ciętym językiem Diany, z dzieła Izy, przecież nie mogłyby się obejść bez odpowiedniego wyróżnienia.
Świat, jaki kreuje nam pisarka jest przemyślany, wszystko ma swój sens i znaczenie. Bohaterowie zaś nie są pustymi kukiełkami, zdolnymi tylko do suszenia ząbków. Są oryginalni, a przede wszystkim wielowymiarowi i potrafią pokazać swoje dobre jak, i złe cechy.
Zdecydowanie za tą książką opowiadają się plusy, ale znajdę i kilka minusów: zawiłość drzewa genealogicznego całego Niebionu i te wszystkie imiona są ciężkie do spamiętania. Gdyby nie ich graficzne przedstawienie, momentami miałabym lekki problem ze zrozumieniem, kto, kogo i dlaczego. Drugim z pewnością jest Chaos, po którym spodziewałam się odrobinę ostrzejszego wydania. Chyba tylko to potrafię zaznaczyć. Język jest lekki i barwny, przez co lektura wciągająca. A biorąc pod uwagę fakt, że to dopiero pierwszy tom, mogę wybaczyć te lekkie nutki zawodu. Po lekturze mam sowity niedosyt oraz od groma pytań, a to najlepszy znak, że książka jest dobra i skończyła się za wcześnie. Jednakże tli się we mnie nadzieja, że w kolejnej części otrzymam rozwiązania, a także drapieżną wersję Chaosu, która, jak podpowiada mi podświadomość, jeszcze bardziej chwyci mnie za serce.

Czy Chaos może być spokojnym mężczyzną lubującym się w różach i rosole?
Czy Diana może być kapryśną dziewczyną, która będąc kapłanką ma mysz za przyjaciela?

Uparta szesnastoletnia marzycielka, kontra uczucia, które przerastają nawet moce bóstwa drugiej rangi. On zaś dojrzały bóg w ciele przystojnego młodzieńca ze skazą , skrzywdzony przez los i wygnany przez „rodzinę”...

Zaintrygowała mnie okładka, która skojarzyła mi się z mangami. I to na nią się złapałam. Jednak to tyle z plusów. Reszta to wielkie nieporozumienie. Koszmarny styl. Ma się wrażenie, że pisała to mała dziewczynka, a nie dorosła kobieta. Świadczą o tym np. dziecinne porównania (np. spodnie w koloru mysim). Bardzo dużo niespójności. Przeładowana - widać, że autorka nie mogła się na nic zdecydować, więc wrzuciła do fabuły dosłownie wszystko. Nieudolność w kreowaniu wymyślonego przez autorkę świata sprawiła, że powstał nieprzyjemny w odbiorze chaos. Nie polecam. Po inną twórczość autorki nie zamierzam sięgać.
Mogę też jasno stwierdzić, że "milion" polecajek w postaci vlo- i blogerów jest raczej antyreklamą w moim przypadku. Bardzo żałuję, że nie sprawdziłam tego przed sięgnięciem po lekturę.

Zaintrygowała mnie okładka, która skojarzyła mi się z mangami. I to na nią się złapałam. Jednak to tyle z plusów. Reszta to wielkie nieporozumienie. Koszmarny styl. Ma się wrażenie, że pisała to mała dziewczynka, a nie dorosła kobieta. Świadczą o tym np. dziecinne porównania (np. spodnie w koloru mysim). Bardzo dużo niespójności. Przeładowana - widać, że autorka nie mogła...